Вандроўны бог мяне
Ў Шагала дом прывёў,
У сьвет яго блакітных
Летуценьняў сноў,
Што, быццам прывіды
Мінулага жыцьця,
Ў дрыготкім зьзяньні сьвечак
Шабасных мігцяць.
– Ну, як там незабыўны
Віцебск над Дзьвіной
З маёй суседкай Ханай
I яе казой,
I зь Янкелем,
Былым рамізьнікам, які
За сінагогай жыў
На беразе ракі?..
Так, чуў я, чуў
Пра іх трагічны лёс
I чуў што з папялішчаў
Горад уваскрос.
Ён часта сьніцца мне,
На'т у Сэн-поль-дэ-Вэнс
Прыходзіць да мяне
Ў сьцягах чырвоны ўвесь.
Здаецца, бачу Пэна –
Чарадзея зноў.
Малевіча, Кандзінскага,
Былых сяброў,
Зь якімі некалі
Я з Замкавай гары
Глядзеў і захапляўся
Віцебскам старым.
Зямны яму паклон
Там перадай, глядзі ж!
Не за гарамі ўжо
Мяце мая зіма...
Рассталіся. Пайшоў я.
У будучы Парыж,
А ён – у Віцебск той,
Якога ўжо няма.
1977
|
|
